Jacques Vriens - Staken

10. Staken

Johan stampt in de kleine pauze het kamertje binnen en smijt de krant op tafel. 'Eindelijk weer eens leven in de brouwerij. Over veertien dagen gaan we staken!'
Vera, die net bezig is alles klaar te zetten voor de koffie, laat van schrik een kopje vallen. 'Staken, hè Johan doe niet zo eng!'
'Hoezo eng? Zo langzamerhand is de laatste druppel uit ons gewrongen. Wij moeten een vuist maken en de mi­nister dwingen concessies te doen.'
Tine kijkt stomverbaasd op uit een stapel correcties. 'Wat krijgen we nou? Wat een opstandige vakbondstaal. In al die jaren ben jij nooit meer te porren geweest voor iets wat maar een beetje op actie leek en nu dit. Nou ja, ik doe in elk geval met je mee.'
Wouter komt samen met Anneke en Charlotte het kamer­tje binnen.
'Moet jullie nou eens horen,' roept Vera opgewonden, 'Johan en Tine willen staken!'
Wouter begint onmiddellijk nerveus in zijn paperassen te rommelen, trekt een papier tevoorschijn en zegt: 'Ik heb hier toevallig een brief van het bestuur. Morgen heb ik overleg over een en ander.'
'Hoezo overleg?' vraagt Johan. 'Als we staken, staken we. Dat gaat het bestuur geen reet aan.'
'Hè Johan, niet zo grof,' zegt Vera. 'Dat is vakbondstaal,' legt Tine uit.
'Ik staak niet,' zegt Anneke. 'Ik laat mijn kinderen niet in de steek. '
'Dacht ik al,' antwoordt Johan.
'Ik staak ook niet,' zegt Charlotte, 'want mijn vriend is tegen stakingen.'
‘Die Spanjaard?’ vraagt Johan.
‘Natuurlijk niet,’ zegt Charlotte verontwaardigd, ‘die heb ik toch allang niet meer.
Dat was een vakantievriendje. Nu ben ik met Arend-Jan.
Hij is directeur van een computerbedrijf.’
‘Ik snap het al,’ zegt Johan, ‘je bent inmiddels ingelijfd door het grootkapitaal.’
Charlotte kijkt hem niet begrijpend aan en zegt:
‘We gaan ons binnenkort verloven.’
‘Verloven?’ roept Johan verbaasd, ‘bestaat dat nog?’
Wouter is inmiddels naar het prikbord gelopen en zegt:
‘Johan, jij hebt pleinwacht.’

Johan staat op. 'Wat jullie verder doen, moeten jullie zelf weten, maar ik staak.' Met een klap trekt hij de deur achter zich dicht. Vera schenkt nog een rondje koffie in, terwijl ze vraagt: 'Waarom ineens dat vakbondsgedoe?' 'Weet je dat niet meer,' antwoordt Anneke, 'vroeger was Johan heel erg actief in de bond.'
'Maar dat is al zolang geleden en toen was het ook nog een hele leuke man ... je kon echt met hem lachen ... ik bedoel... nou ja.. niet dat hij nu niet leuk is... het is tenslotte een collega ... maar... o, wat zeg ik toch alle­maal.' Ze zet de koffiepot neer en slaat twee handen voor haar mond.

Het blijft even stil in het kamertje.

Dan vraagt Charlotte: 'Was Johan vroeger echt zo'n lol­broek? Ik kan het me niet voorstellen.'
'Toch was het zo,' zegt Tine, 'maar door allerlei privé problemen is hij langzaam verworden tot een ouwe knorrepot achter een krant. Daarom verbaast het me zo, dat hij nu ineens wil staken.'
'Misschien komt het door zijn vrouw,' zegt Vera.
'Hij zei vorige week dat het een stuk beter met haar ging.
Ze had al een paar maanden geen depressies meer en zo. Wie weet, wordt hij nu weer de oude Johan!' Dan gaat de telefoon. Het is voor Johan.
'Ik zal hem even roepen,' zegt Tine, 'en ik neem de pleinwacht wel even over.'

Als Tine aan het einde van de pauze, weer in het kamer­tje komt, is Johan naar huis.
'Er is iets met zijn vrouw,' vertelt Wouter, 'ze moet acuut worden opgenomen.'
Tine knikt en met een diepe zucht zegt ze: 'Dan zal ik wel weer de enige zijn die hier staakt.'

Deze aflevering maakte onderdeel uit van de serie 'Het Kamertje', die verscheen tussen 1998 en 1999. 

Verder lezen

1 Jacques Vriens - Vakantie
2 Jacques Vriens - Verhouding
3 Jacques Vriens - IST
4 Dossier: het kamertje van Jacques Vriens