Nintendo DS (juni, 2010)

                                                            Nintendo DS

Elke vrijdagmiddag voor een vakantie is het feest: er mag speelgoed mee naar school (zo kort voor de zomervakantie zijn de boekjes uitgelezen: deze maand is het zelfs drie vrijdagen raak). Heil, wat mij betreft. Want een paar jaar geleden kon je nog prima aanko­men met Doolhof of Zeeslag. Maar de tijden zijn veran­derd: DS rules. En die heeft David niet. Al drie keer heb ik scènes gehad thuis: huilen, hoofdpijn simuleren, niet naar school willen. Reden: je kunt eigenlijk niet met goed fatsoen naar school zonder zo'n stomme Nintendo DS.

Alle jongens in de klas hebben - oké, soms samen met een broertje of zusje - zo'n kreng. En daar spelen ze dus dagelijks op. Normaal gesproken maakt dat David helemaal niet uit, maar rond Sinterklaas en als de va­kanties naderen, voelt hij zich opeens heel erg zielig: zo'n DS is ook een statussymbool èn sine qua non voor een geslaagde speelgoedmiddag.

Thuis computert David wel, maar gelimiteerd, alleen op zaterdag. Regelmatig springt hij dan om acht uur 's ochtends uit bed en sluipt hij naar zolder: papa's His Master's Computer (met groot scherm) is eindelijk van hem en daar draait Tony Hawks Skate Game echt het fijnst. Tja, als er ook gevoetbald moet worden, moet je vroeg beginnen om nog wat rondjes te kunnen draai­en op de virtuele skatebaan. Op een gemiddelde za­terdag haalt David gauw vier uur schermtijd. Ernstig. Vroeger dachten we te kunnen volstaan met nee zeg­gen. Dat werd lastiger naarmate hij ouder werd. Ver­volgens vertrouwden we op het overlegmodel. We hadden een maximum aantal uren per week in ons achterhoofd. Een aardig concept, tot de verzoeken dagelijks kwamen en uiteindelijk driemaal daags. Het is niet leuk om voortdurend NEE te moeten verkopen. Om aan dat drama een eind te maken bedachten we de game-zaterdag. David is er blij mee. Hij kan door de duidelijke regels het computeren nu makkelijker uit zijn hoofd zetten, zegt-ie. Omdat hij weet dat het toch niet mag, heeft hij door de week de rust om andere dingen te doen.

Tot speelgoedmiddag dus. Aanstaande vrijdag is het weer zover. Praten met juf heeft geen zin. Als ik dat voorstel, groeit de scène thuis alleen maar. De laat­ste keer ben ik overstag gegaan en heb de OS van Eva clandestien aan David meegegeven, hopend dat ze het niet zou ontdekken. Dolgelukkig en met de huilstrepen net weggewassen van zijn gezicht vertrok hij naar school. Maar durf ik dat nog een keer te riskeren? Een paar maanden geleden stootte iemand per on­geluk een van die krengen van een tafeltje: 200 euro schade en niemand die het gedaan had.

Afijn, we lossen het wel op. En dan straks maar diep ademhalen, want dan beginnen nieuwe schermutselingen: onderhandelen over het computergebruik in huis in de vakantie. En zeker na die OS-middagen gaat dat hard tegen hard.

Verder lezen

1 Wegbrengen en ophalen - Miek van Dam
2 Liefdadigheid (oktober, 2009)
3 Adhd (december, 2004)
4 Presentations of learning (april, 2011)