Adhd (december, 2004)

Tekst Miek van Dam
Gepubliceerd op 15-04-2021

Jongetjes. Het woord heeft opeens voor mij een heel andere betekenis. Jan vierde laatst een Sint Maarten feestje - vijf vriendjes over de vloer - en ik dacht even: collectieve adhd! Tot ik me realiseerde: dit is wat Louis Tavecchio bedoelt met typisch jongensgedrag.

Adhd

Wij vormden tot nu toe een echt meisjesgezin. Eva en ik zetten de toon: wij zijn beiden redelijk rustig; papa Jan is wat minder vaak aanwezig en ook niet bepaald een macho. Alleen als hij heel kwaad is op een van de kinderen of als AZ verliest van PSV, wordt hij een beetje (verbaal) agressief. Jan is vooral een drukbezette zorgvader, stoeien met de kinderen is niet zijn ding. In een jongensgezin ligt dat anders, hoor ik nu ook van vriendinnen. Stoeien hoort erbij, of je wilt of niet. Dat is waar kleine kereltjes behoefte aan hebben. 'Dat ik dat niet wist?! Zo zitten ze in elkaar.' Ons feestje was een perfecte illustratie van het gelijk van Tavecchio en mijn vriendinnen.

David werd vier in april. Maar zo vlak na zijn verjaardag een kinderfeestje leek me geen goed idee. Hij was net op school begonnen en helemaal hyper. Mijn oplossing was St. Maarten: een thema-feestje zeg maar, met een actuele aanleiding. Ook Eva's verjaardag heb ik al eens zo opgelost. De meeste moeders voelen haarfijn aan dat felicitaties en een cadeautje dan wel gewenst zijn. Het eerste vriendje werd juichend binnengehaald. Waar de vriendinnetjes van Eva tot nu toe altijd een beetje afwachtend om elkaar heen draaiden, lagen David en zijn maatje al binnen twee minuten worstelend op de grond. Ze werden gelukkig snel onderbroken omdat nummer twee aanbelde. Wederom steeg er gejuich op. Idem dito bij nummer drie, vier en vijf. En maar aan elkaar zitten, duwen en trekken. In het begin dacht ik nog: moet ik ingrijpen? Maar na tien minuten besloot ik het op zijn beloop te laten en er alleen voor te zorgen dat niemand zich bezeerde. En - als bij afspraak - deden ze allemaal nét voorzichtig genoeg. En hielden ze er acuut mee op als zich een interessant programmaonderdeel voordeed. Met eieren op een lepel lopen, geweldig! Koekhappen met een blinddoek voor, eng! Grabbelen in een grabbelton, top!

Overigens was alles wat uit die ton kwam, niet stoer genoeg: kleine gouden boekjes blijken 'meisjesspullen' te zijn; hetzelfde geldt voor glimmend groene muziekinstrumentjes of kleine verfdoosjes. 'Saai! ' was het vernietigende oordeel van de kleine heren (maar ze zorgden er wel voor dat ze hun grabbels niet vergaten toen ze naar huis gingen). ‘Saai’ was sowieso een stopwoordje van twee van de kleuters. Het is kennelijk stoer om niet té enthousiast te lijken. ‘Knutselen? Saai!’ Om vervolgens bloedfanatiek de mooiste ridder-Maarten-mutsen in elkaar te flansen die ik ooit gezien heb. Met héél veel (meisjes-?)glitter, zodat ze in het donker mooi glinsteren bij het licht van de lampionnen. Vanochtend kwam het vijftal al stoeiend en schreeuwend de klas in, met de zelfgemaakte mutsen op het hoofd. Ik heb er even van genoten.