Stilte na de storm

Tijdens de zomervakantie ben ik alles op een rijtje gaan zetten. Hoe voel ik me nu echt, wat zijn mijn onderwijswensen, strookt mijn visie met die van school, hoe zie ik de uitvoering hiervan, worden de gestelde doelen bereikt, is dat überhaupt mogelijk met de gekozen aanpak, wat wil ik diep diep van binnen?

Ik ben vol goede moed het schooljaar begonnen, maar na twee weken was de maat vol. Ik trok het niet meer. Schuldgevoel alom. Hoe haal ik het in mijn hoofd om zo anders te denken, voor mezelf te kiezen, denken het beter te weten en vooral deze kinderen in de steek te laten? Maar ik heb het toch gedaan. Ik wil echt een bijdrage leveren aan het onderwijs. Het beste uit elke leerling halen. Volgens een visie. Ik ben erachter gekomen dat ik het nodig heb om op een school te werken waar een duidelijke visie gehanteerd wordt. Dat deze bepalend is voor de beslissingen die genomen worden. En vooral dat die visie gedragen wordt door het personeel.

Ik heb alle verschijnselen
van liefdesverdriet gehad

Partir, c’est mourir un peu. Dat heeft Edmond Haraucourt mooi verwoord. Wat heb ik dat gevoeld. Ik heb alle verschijnselen van liefdesverdriet gehad. En nu nog. Mijn leerlingen, zucht, oud-leerlingen, doen examen en ik sta buiten spel. Geen examentraining, peptalks, mondelingen. Nog een zucht. Maar ook even geen nakijkstress, ellenlange vergaderingen en frustraties.

Het afgelopen half jaar heb ik mij niet verveeld. Ik geef les op een basisschool voor (hoog)begaafde leerlingen. Van vernieuwend onderwijs neerzetten gaat mijn hart sneller kloppen. Gaandeweg ben ik op natuurlijke wijze ook het team gaan aansturen. Daar ontdekte ik hoe leuk ik dit vind. In gesprek over wat er nodig is om het onderwijs zo in te richten als de leerkrachten dit voor zich zien en zoals past bij de visie. Het grote geheel in de gaten houden. Niet alles is namelijk mogelijk en vaker is het zo dat er maar weinig financieel mogelijk is. Creatief denken dus, weg van de gebaande paden. Deze basisschool zit in de transitie van particulier naar bekostigd. De hobbels die hier te nemen zijn, zijn enorm. Gesprekken met de gemeente en met DUO hebben mij geleerd dat het beleid is dat je ook elke hobbel zult voelen. Er wordt zoveel informatie niet gegeven. Ik wil er nog niet aan dat dit het beleid is. Onderwijs is toch kennis delen?

Ook zit ik in het ontwikkelteam Nederlands dat samen met acht andere leergebieden de landelijke curriculumherziening mag voorbereiden. Een geweldige taak waarbij ik steeds mijn leerlingen en collega’s voor ogen heb. Samen kunnen we het onderwijs verbeteren. Een taak die volgens mij hard nodig is.

Ik blijf schrijven over mijn nieuwe plannen en projecten. Op dit moment ben ik druk aan het solliciteren om les te mogen geven op een school met visie. Duimen!

Caroline Wisse-Weldam werkte tot voor kort als docent Nederlands op vmbo-t en taalcoördinator op scholengemeenschap Gregorius College Utrecht. Lees hier meer van haar columns.