Juf in huis

Het moet wel duidelijk zijn dat hier gespeeld wordt. Een dino staat erbij en kijkt ernaar. En zelf ben ik ook best tevreden: eindelijk de kinderkamers weer eens aan kant. Tenminste, op het eerste gezicht.

Aanzoek

Waar een huisbezoek al niet goed voor is. Nu maar hopen dat mijn kereltje van vier niet ook de binnenkant van zijn kast wil showen.

‘Wil je m’n kamer zien?’ De juf is nog geen vijf minuten binnen en het aanzoek is al gedaan. Ze wil haar laarzen uitdoen, maar ik verzeker haar dat dat echt niet hoeft. Zo proper zijn we nou ook weer niet.

Trots toont zoon zijn slaapvertrek. En zijn knikkerbaan. En zijn beer. En zijn boeken. En zijn van-oma-geleende-lego-grondplaten. De juf ziet zijn kast. ‘Hé, die heb ik ook.’ Altijd leuk, herkenning. Dan weet ze ook allang hoe de binnenkant eruit ziet. Mooi, die kan dus dicht blijven, denk ik bij mezelf.

Kosteloze knuffels

Beneden aan de thee gaat haar grote boek open. Zoon zingt zijn favoriete liedje van school en slooft zich nog wat uit. In flarden vertelt juf hoe hij is in de klas. ‘Eigenlijk hetzelfde als thuis, als ik het zo zie. Gewoon gezellig. En af en toe komt hij een knuffel halen.’

Maar dat doe hij thuis nooit, werp ik tegen. Alleen als ik erom smeek. Om jaloers op te worden zo’n juf. Kosteloze knuffels en kijkjes in kraakheldere kamers…

Vier stukjes

‘En hij puzzelt graag’, vervolgt ze haar verhaal. Een slimme zet: zoon voegt meteen de daad bij het woord en opent de kast. Hij kiest een doos van Bob de Bouwer, erfenisje uit zijn peuterfase. Met vier stukjes om te beginnen.

Je moet het jezelf ook niet te moeilijk maken als je hoog bezoek hebt. Daar heeft hij een punt. Voortaan beschouw ik de komst van juf gewoon weer als theevisite. Een huiszoeking is toch echt wat anders. En huishouden al helemaal.

Rachel van Wijngaarden is MR-lid/ouder van de Oranje Nassauschool in Culemborg.