‘Wat heb ik gedaan?’

In de teamkamer kunnen we smakelijke anekdotes vertellen over alle ‘Wat heb ik gedaan’-vragen die door de klas worden geslingerd, vaak vlak nadat een leerling op heterdaad is betrapt. In de eerste helft van het schooljaar hoor ik het meerdere keren per dag. Eerst ging ik nog in op die vraag, nu herhaal ik alleen maar het verzoek en blijf ik rustig wachten. Ik verbaas me erover hoe leerlingen die vraag kunnen stellen terwijl we allebei het antwoord weten.

Toen dacht ik opeens aan mijn parkeerverleden. Ik moet opbiechten dat ik vroeger mijn auto nog wel eens heel even parkeerde op een invalideplek, als ik snel iets moest wegbrengen. Knippers aan en snel eruit. Ik ben er niet trots op, want ik weet echt wel voor wie en waarom die plekken bedoeld zijn. Als ik dan terugkwam en er stond een handhaver bij mijn auto dan was het eerste wat ik zei: ‘het was voor vijf minuutjes, niemand had er last van en er waren nog veel plekken vrij’. De volwassen variant van ‘Wat heb ik gedaan?’ Meestal liep dit precies zo af als in de klas. De handhaver bleef rustig en ik incasseerde de consequentie. Inmiddels doe ik het niet meer: maar daar had ik wel de handhaver én de consequentie voor nodig.

Met deze blik naar binnen kan ik leerling Jan wel begrijpen. De vraag die in het hoofd van de leerling zit is niet ‘Wat heb ik gedaan?’ maar ‘Wat doe jij nou?’ Je kent de afspraak best en je weet ook precies wat je hebt gedaan, maar het blijft vervelend dat je gepakt wordt terwijl je inschatting was dat je ermee weg kon komen.

Deze column is verschenen in Didactief van november/december 2024.