Het geheime koffiezetapparaat

Meestal is het leuk. Dat komt natuurlijk omdat ik zelf heel lang meester was. Twintig geleden ben ik gestopt met school, omdat ik graag meer tijd wilde hebben om te schrijven. Maar natuurlijk mis ik mijn eigen klas nog wel eens en daarom ga ik graag op schoolbezoek.

Als ik binnenkom en ik zie al die vrolijke gezichten, dan voel ik me weer helemaal 'meester'.

Maar soms gaat het heel anders.

Zoals die keer toen ik een school binnenstapte en in de gang een strenge meneer mij stond op te wachten. 'Bent u soms Jakkes de Vries?' vroeg hij.

'Ongeveer,' antwoordde ik, 'ik heet Jacques Vriens.'

'Ik ben de directeur hier,' zei de man, 'en u moet aan het eind van de gang zijn.'

'Hebt u misschien een kopje koffie voor mij?' vroeg ik. 'Ik ben twee uur onderweg geweest.'

De directeur keek me aan of ik om zijn onderbroek vroeg. 'Nee,' snauwde hij, 'wij drinken hier alleen in de pauze koffie en anders niet. En schiet een beetje op, de klas wacht op u.'

Als een klein jongetje dat straf had, liep ik de gang in. Halverwege werd ik boos en draaide me om, maar de directeur was verdwenen.

'Vooruit dan maar,' zei ik tegen mezelf en even latere opende ik de deur van het lokaal. Daar steeg een luid gejuich op en een lieve juf gaf mij een hand. Ze heette Juf Hanneke en vroeg zachtjes: 'Heeft u al koffie gehad?'

'Nee,' fluisterde ik, 'dat mocht niet van die engerd in de gang.'

Ze wist meteen wie ik bedoelde en nam me mee naar een kast achter in de klas. Ze maakte die open en daar stond een geheim koffiezetapparaat. 'Niet tegen de directeur zeggen hoor,' zei ze en gaf mij een beker koffie.

Daarna werd het heel gezellig. De kinderen hadden veel van mij gelezen. Ik vertelde, las voor en de groep vroeg mij de oren van mijn hoofd.

Later verklapte juf Hanneke mij, dat de directeur én de andere leerkrachten het maar onzin vonden: een schrijver op school. Maar ze had net zolang gezeurd tot het eindelijk mocht.

Toen ik bij de andere juffen en meesters in de klas kwam, was het dus niet zo leuk. Eentje ging er schriften zitten nakijken. Hij werd heel kwaad, toen ik zei: 'Doet de meester ook even mee!'

In een andere klas riep ik: 'Een goede juf leest iedere dag voor!'

De hele klas brulde: 'Die van ons doet dat nóóit!'

Ik ben extra lang gaan voorlezen. De kinderen vonden het heerlijk, maar ik heb zelden een juf zo boos zien kijken...

Jacques Vriens is kinderboekenschrijver en eerste kinderboekenambassadeur.