De kandidaat had zich niet alleen voor de studie hbo-verpleegkunde ingeschreven, maar ook voor een universitaire studie bedrijfskunde. Nadat ik later in het gesprek aan de kandidaat vroeg waarom ze zich ook voor bedrijfskunde had ingeschreven, antwoordde ze dat haar vader dit ietwat dwingend geadviseerd had. 'Maar..,' zei de kandidaat, 'ik wil eigenlijk niet bedrijfskunde gaan studeren. Ik wil namelijk niet zoals papa worden.'
De kandidaat vertelde dat haar vader in het verleden bedrijfskunde studeerde en dat hij inmiddels tien jaar als HR-manager werkt voor een groot bedrijf dat auto’s produceert. Tot voor kort had ze nooit écht zicht op de werkzaamheden van haar vader. Maar door de verspreiding van COVID-19 werkte haar vader inmiddels vijf weken thuis. De kandidaat had opgemerkt dat haar vader met regelmaat onpersoonlijk, snerend, en soms zelfs minachtend communiceert met werknemers. Tot verafschuwing van zijn dochter.
Maar wat er toen gebeurde, zorgde voor groot ongemak aan mijn zijde. Op de achtergrond van mijn beeldscherm zag ik dat de slaapkamerdeur van de kandidaat zich tergend langzaam opende. Hier verscheen heel voorzichtig een hoofd om de hoek. Het gebeurde in de rug van de kandidaat en ze had dit in eerste instantie niet door. Na ongeveer twintig seconden merkte ze het op en draaide ze zich om. 'Oh… uh… hoi papa...wat kom je doen?' Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik veronderstel dat haar vader het een en ander van het studiekeuzecheckgesprek had meegekregen. Met name de passages die betrekking op hem zelf hadden.
De kandidaat had zich ingeschreven voor de studie hbo-verpleegkunde vanwege positieve ervaringen tijdens haar bijbaantje in de verpleeghuiszorg. De kandidaat werkte als huiskamermedewerker met kwetsbare ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Ze merkte dat ze tijdens haar werkzaamheden veel voor de kwetsbare ouderen kan betekenen. Niet alleen door praktische hulp die ze bood, maar vooral door de oprechte aandacht die ze schonk. Het gevoel dat ze steun, kalmte en rust kon bieden aan de vaak angstige en machteloze bewoners ervoer ze als zeer waardevol. De dankbaarheid die ze hiervoor terugkreeg, was voor haar zelfs onbetaalbaar. Maar deze positieve ervaringen leidden dus wel tot een dilemma wat betreft haar studiekeuze.
Ik kree
g de indruk dat de kandidaat op zoek was naar mijn advies. Ik kan echter niet ontkennen dat ik altijd wat onzeker en twijfelachtig word wanneer studenten om advies vragen dat niet zozeer vakinhoudelijk van aard is, maar wanneer dit het persoonlijk vlak raakt. Desalniettemin probeerde ik de kandidaat zo goed als mogelijk te ondersteunen bij haar studiekeuze.
De kern van mijn boodschap was hoofdzakelijk om haar hart te volgen door een studie te kiezen die ze leuk vindt en waar ze een goed gevoel bij heeft. Maar ik heb ook geadviseerd om ratio mee te laten wegen door zowel het beroepsperspectief als de match tussen de studie en haar competenties mee te nemen in haar beslissing. Hierbij heb ik benadrukt om primair zelf de keuze te maken, maar ook om advies te vragen aan familie, vrienden en professionals.
Heb ik hiermee de keuze van de kandidaat eenvoudiger gemaakt? Vermoedelijk niet. Ik hoop echter wel dat ik haar heb aangezet tot diepere reflectie. Maar ik hoop vooral dat ik haar het gevoel heb gegeven dat het goed is. Ongeacht welke studie ze kiest.
De auteur is gepromoveerd docent hbo-verpleegkunde bij Zuyd Hogeschool.
Reacties naar: [email protected]
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
