De dyslexie-experience

De belevingsavond stond in het teken van ervaren en ontmoeten. Eerst gaf een van de dyslexiebehandelaren een korte uitleg over dyslexie. Daarna verdeelde de groep zich over twee ruimten waar de beleving plaatsvond. De deelnemers moesten in koor een tekst lezen met verspringende letters. Lastig, maar als je het met elkaar mag doen is het nog niet erg spannend. Daarna volgde een stuk begrijpend lezen, waarbij de deelnemers een beurt kregen. Dat was al een stuk spannender, want, zoals een van de deelnemers opmerkte: 'Als iedereen al een antwoord fluistert terwijl jij nog geen idee hebt, sta je toch een beetje voor gek!'

Ook werd er een dictee afgenomen dat zo moeilijk was dat de deelnemers het haast niet foutloos konden maken. Het was aan de reacties goed te merken dat de druk werd opgevoerd: 'Ik schrijf gewoon wat ik dénk dat je zegt, hoor.' 'Ik stop ermee, dit kan ik niet.' 'Waarom ga je zo snel?' De behandelaar, in de rol van de juf, was erg streng en ging stug door met de afname van het dictee. Vervolgens keken de deelnemers het dictee van de buurman of buurvrouw na en moesten aangeven hoeveel fouten er gemaakt waren. Een van de vaders merkte op: 'Nu heeft iedereen meer dan 10 fout en schaam ik me al een beetje voor mijn 28 fouten. Stel je voor hoe het voelt als iedereen het goed gedaan had. Dat is écht niet leuk!' Tot slot moesten de ouders tempolezen, waarbij een hindernis gebruikt werd om het wat lastiger te maken. De 'juf' bleef streng, gaf willekeurig deelnemers een beurt, en zei tegen een langzaam lezende deelnemer: 'Kom op, zeg, het is tempolezen! Het mag best ietsje sneller.'

Na de beleving was er ruimte om met elkaar te reflecteren op het 'dyslexiegevoel'. Veel leerkrachten namen zich voor nóg meer geduld te hebben met kinderen met dyslexie. Een intern begeleider zei dat ze hoopte dat de leerkrachten tegenwoordig wel iets meer pedagogisch verantwoord met hun leerlingen omgaan dan de behandelaar tijdens de dyslexie-ervaring gedaan had. Toch gaven veel ouders aan dat hun kinderen weleens met dergelijke verhalen thuiskwamen. Een van de moeders vertelde: 'Ik schaam me zo! Als mijn dochter thuiskomt uit school zeg ik regelmatig: "We gaan eerst oefenen, daarna mag je pas spelen." Nu begrijp ik beter hoe vervelend en vermoeiend school voor haar moet zijn.' Een andere moeder vulde aan: 'Dat herken ik. Ik zal nooit meer achteloos zeggen: "Geen zin? Je moet het toch leren, meisje!" Onze kinderen verdienen voor hun inzet een heleboel respect.'

Ook werden er tips en tricks uitgewisseld. Hoe stimuleer je een kind om tóch te lezen? De behandelaar vertelde dat lezen niet altijd een boek hoeft te zijn. Samen koken en een recept volgen is óók lezen. 'En,' voegde ze eraan toe, 'blijf het kind veel voorlezen, dat zorgt ervoor dat de woordenschat wél op het juiste leeftijdsniveau komt en het zorgt ervoor dat het begrip lezen een minder negatief gevoel oproept.'

Marlinde Verhaar is projectmedewerker Onderwijs & Jeugdhulp bij Driestar Educatief.

Driestar educatief denkt erover na hoe de feedback van de ouders verwerkt kan worden in het scholingsaanbod. De belevingsavond wordt in het najaar nogmaals georganiseerd. Bovendien is er een nieuwe training ontwikkeld voor schoolteams; 'Dyslexia-friendly school', waarbij een teambrede visie op dyslexie ontwikkeld wordt. Naar aanleiding van vragen en opmerkingen van ouders zijn we nu aan het onderzoeken of we een oudercursus kunnen ontwikkelen. We merken dat ouders er behoefte aan hebben om hun kind goed te kunnen helpen, ook ná de behandeling.