‘Teaching grit is bad for children, and bad for democracy.’ Het essay van Nicholas Tampio met deze titel doet flink wat stof opwaaien in de VS. Terwijl politici, beleidsmakers, bedrijven en ouders het bijbrengen van grit als oplossing zien voor het probleem dat kinderen te lui en zelfingenomen zijn om goed te presteren, stelt Tampio dat het ophemelen van grit zinloos is. En ik geef hem groot gelijk, zij het om andere redenen. Grit mag krachtig klinken, het is eigenlijk een ongrijpbaar begrip waar je verdomd weinig aan hebt.
Grit, vooral in de context van leren, is volgens Angela Lee Duckworth ‘de passie en het doorzettingsvermogen’ (passion and perseverance) die nodig zijn om langetermijndoelen te bereiken. Het is meer dan veerkracht, het is zo gedreven zijn om je doel te bereiken dat je nooit opgeeft en er alles aan doet om het te bereiken: doorzettingsvermogen, toewijding, voortvarendheid en veerkracht.
Grit klinkt krachtig, maar is eigenlijk een ongrijpbaar begrip.
Zoals je ziet, is grit een wat wij noemen hogere-orde concept en bestaat het uit meer betekenislagen, zoals ‘doorzetten van inspanning’ en ‘vastberadenheid in interesse’. In een recent interview ging Duckworth een stapje verder door te zeggen dat grit eigenlijk een combinatie is van interesse, oefening, doelgerichtheid en hoop. Volgen jullie het nog? Ik nauwelijks.
Credé, Tynan, en Harms (2016) twijfelden. Om duidelijkheid te scheppen over wat grit zou kunnen zijn en of het eigenlijk iets toevoegt, analyseerden zij 88 onafhankelijke (deel)studies, met 584 onderzoeksuitkomsten en 66.807 individuen. Zij keken eerst of grit werkelijk nieuw is of gewoon een nieuwe naam voor iets wat we al kennen. Hun meta-analyse liet zien dat grit nauwelijks iets toevoegt aan factoren als doorzettingsvermogen en nauwgezetheid. Daarnaast keken zij naar de relatie tussen grit en onder meer leerprestaties, onthouden van wat er geleerd werd en cognitief vermogen. Ze vonden nauwelijks correlaties tussen grit en leerprestaties en onthouden, terwijl die er wel waren voor bijvoorbeeld cognitief vermogen (IQ) en studiegewoontes en –vaardigheden. Zelfs doorzettingsvermogen alleen correleerde hoger met leren dan grit! Dus of grit eigenlijk iets toevoegt dan wel bijdraagt aan beter leren, is discutabel.
Rest de vraag of je er überhaupt iets mee kunt. Kan je kinderen grit bijbrengen? Saillant is dat Duckworth zelf hoopt van wel, maar zegt over te weinig bewijs te beschikken.
Om dit na te gaan moeten wij eerst weten of doorzettingsvermogen en passie nauwelijks te beïnvloeden ‘aangeboren’ karaktertrekken (traits) dan wel beïnvloedbare toestanden (states) zijn. Daarnaast is ‘passie’ behoorlijk persoonsgebonden en heeft niet iedereen passie voor hetzelfde, maar dit terzijde.
Rimfeld en haar collega’s (2016) hebben in een zeer vernuftige studie met 2321 tweelingparen laten zien dat grit behoorlijk genetisch bepaald is en zich dus weinig aantrekt van omgevingsinvloeden (aangeboren en niet aangeleerd; ik hoor de mindsetters nu al protesteren). Verder vonden zij net als Credé cum suis dat een persoonstrek als nauwgezetheid de leerprestaties van mensen wel beïnvloedt, maar dat grit als zelfstandige persoonlijkheidsfactor daar weinig aan toevoegt.
Wat houden wij hieraan over? Naast het feit dat grit niets nieuws is en weinig effect op leren heeft, is grit ook niet aan te leren. Maar, zoals wel vaker, dit hindert bedrijven niet om er geld aan te willen verdienen met bijvoorbeeld les- en computerprogramma’s die – volgens hen - de mentaliteit van kinderen kunnen veranderen. Een voorbeeld is Brainology, onderdeel van Mindset Works - weer zo’n modekreet, nu van Carol Dweck en haar fans – die blijkt samen met haar opgericht te zijn ;-)
Soms vraag ik mij af waarom onderwijsmensen zo snel op iedere nieuwigheid afspringen. Misschien zou dat minder snel gebeuren als zij allemaal een beetje grit hadden.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
