Overintegratie

Tekst Jo Kloprogge
Gepubliceerd op 31-03-2003
Jo Kloprogge - Het integreren valt me niet erg mee. Sinds ik ben gaan toetsen of ik, na vijftig jaar ervaring met het leven in Nederland, mezelf mag rekenen tot de geïntegreerden in mijn land, heb ik een aantal keren het deksel op de neus gekregen.

Zo mocht ik afgelopen zomer deelnemen aan een barbecue op een exclusief autochtone camping, maar zonder Zeeman gympen en Pitbull smoking viel ik daar heel erg uit de toon. Nog net goed ging het op een party met een hoog VVD-gehalte, jonge ondernemers, bankmensen en schooldirecteuren van de jongste lichting. Omdat mijn vrouw zo alert was geweest een parelkettinkje om te hangen, konden we ons handhaven, maar veel meer zat er niet in. Een ramp was het verjaardagsfeestje waar ik tussen een aantal vertegenwoordigers met een Saksisch accent terechtkwam. De enige woorden die ik redelijk kon verstaan waren play station en lease auto, en ik begreep dat de conversatie over deze twee kostenposten ging, maar slaagde er uiteindelijk niet in een betekenisvolle bijdrage aan deze avond te leveren.

Ik ben eigenlijk een beetje jaloers geworden op het prachtige aanbod van inburgeringscursussen dat je als allochtoon krijgt voorgeschoteld en zelfs met een diploma kunt afsluiten. Voor zo'n cursus zou ik ook wel een paar duizend euro over hebben. Helaas zijn mijn voorvaderen al rond 1800 in Nederland neergestreken en dan val je nu buiten de prijzen. Natuurlijk zijn de scholen die ik heel vroeger bezocht, erg tekort geschoten in hun integratietaak. Zo werd ons gewoon toegestaan op de speelplaats Kerkraads te praten. We wisten toen nog niet dat dit uit den boze is, want ik heb begrepen dat je in Rotterdam inmiddels ook buiten school algemeen beschaafd Nederlands moet praten; althans als je allochtoon bent. Wij werden indertijd zelfs gestimuleerd af en toe boeken in het Kerkraads te lezen, geschreven door de meester van de zesde klas. Enig idee van hoe je kinderen op de Nederlandse samenleving moet voorbereiden, hadden ze op die school echt niet.

Vrienden en kennissen zeggen dat ik niet in de put moet zitten, want als blanke autochtoon van in de vijftig met een goede baan, word je echt wel geaccepteerd als Nederlander. Ik twijfel echter. Als er straks een paar duizend mensen gediplomeerd zijn ingeburgerd en misschien wel overgeïntegreerd, valt pas goed op hoe gebrekkig veel van de oude Nederlanders dat zijn. Ik zie me al zwoegen op een strafcursus 'accent afleren' samen met Jeltje en Jan, of op een opfrisavond 'Oud- Hollandse normen en waarden'.

Emigratie is al met al een serieus alternatief voor ons gezin. We kiezen een zonnig land en gaan daar gewoon van nul af aan starten met inburgering en integratie. De autochtone bevolking zal er nog van opkijken als wij hun voorhouden hoe een echte Portugees of Griek geacht wordt zijn identiteit uit te dragen.

Een ogenblik geduld...
Click here to revoke the Cookie consent