Luizenmoeders (november, 2003)

                                                                  Luizenmoeders

De persoonlijke aanpak is het meest succesvol als je iets van iemand gedaan wilt krijgen.  Briefjes, telefoontjes, je kunt je er gemakkelijk van af maken. Maar nee zeg­gen als iemand een direct beroep op je doet, is andere koek. Dat bleek van de week maar weer. Een praatje aan het schoolhek met juf Anna en ik liet me weer strikken. Als werkende moeder met een kleuter thuis ben ik niet zo happig op hand- en spandiensten voor de school. Mijn jeugdig enthousiasme voor dit soort vrijwilligers­ werk heb ik destijds op de crèche al botgevierd, op Het Kruispunt moeten ze het nu maar zelf regelen. Ik heb wat uren zitten vergaderen als secretaris van het ouder­ bestuur van kinderdagverblijf Paulus. En dan had ik nog de makkelijkste portefeuille, want wie personeelszaken deed, zat regelmatig ingewikkelde brieven te schrijven aan Cadans of sollicitatiegesprekken te voeren. Al met al was ik het na twee jaar zat. Op school zou ik minder doen. In ieder geval de eerste paar jaren even een tand­ je terug.

Zo gezegd, zo gedaan. Telkens als ik twijfelde, gebruik­te ik kleine David als excuus. Ook hij moet straks nog acht jaar naar school, hield ik mezelf voor. Voor mij ko­men er nog kansen genoeg om te laten zien dat ik be­trokken ben bij het onderwijs aan mijn kinderen. Nu even niet.

Dat waren mijn goede voornemens. Tot ik laatst niets­ vermoedend een beetje stond te keuvelen met een ken­ nis bij het schoolplein. Over de atletiek,  de muziekles, de komende verjaardagen. Opeens stapte juf Anna op ons af: of mijn kennis soms luizenmoeder wilde wor­ den? Wekenlang zocht ze al naar vrijwilligers, tever­ geefs. Carine (die geen baan buitenshuis heeft) zei ja.  En omdat juf het probleem zo levendig voor ons ge­ schetst had, bood ik mezelf aan als hulp. 'Vier ochten­ den per jaar die kleine koppies controleren, dat mag geen probleem zijn', zei ik dapper. 'En kleine David kan best even bij de buurvrouw spelen.' Juf Anna opgelucht natuurlijk, haar quotum was gehaald: twee ouders per klas.

Wat dit voorval mij leerde? Ten eerste dat een praatje met een juf in nood een dringender beroep op mij deed dan alle brieven en briefjes die mij tot dan toe bereikt hadden. Ten tweede dat ook juffen niet alles durven: juf Anna sprak eerst de moeder aan die ze al kende;  er werd duidelijk een beroep gedaan op Carine als op een oude kennis: joh, help me even uit de brand, wil je? Een direct verzoek aan een vreemde lag kennelijk moeilij­ ker. En toch bewijst mijn reactie dat het effectief kan zijn, nietwaar. En ten derde, maar dat  wist u natuurlijk al: zulke mechanismen zullen vaders voorlopig niet veel nauwer bij de school betrekken. Hoeveel staan er nou dagelijks aan het hek? De luizenvaders, lees- en bibliotheekvaders en zelfs de computervaders zullen dus nog wel even uitblijven.

Verder lezen

1 Wegbrengen en ophalen - Miek van Dam
2 Liefdadigheid (oktober, 2009)