‘Een, twee, drie.’ Juf Lisa roept alle 22 kleuters bij elkaar in een kring. De pauze is net voorbij en de kleintjes zien er een beetje verwilderd uit van het rennen, voetballen en in het klimrek hangen. Zandvlekken op de broeken en snotbellen uit de neus. Sommige kleuters moeten weer even wennen aan de braafheid en het stil zijn in de kring. Lisa gaat uitleggen wat een tangram is. ‘Welke figuren zien jullie hier allemaal in? Een driehoek, goed zo!’
Even hiervoor, in haar pauze, vertelde Lisa dat ze voor het allereerste jaar kleuterjuf is; hiervoor werkte ze op een andere school en stond ze voor groep drie. ‘Een totaal verschil. De fantasie van kleuters vind ik echt geweldig. En ze willen nog zo graag nieuwe dingen leren.’
Twee ochtenden zit ik tussen de kinderen en aanschouw de vele taken die Lisa schijnbaar heel makkelijk met elkaar vermengt.
Als kleuterjuf ben je kinderen niet alleen dingen aan het leren, maar ben je tegelijk ook surrogaatmoeder, tranendroger, veterstrikker, complimentengever, in de gatenhouder en veel meer. Lisa deed dan ook naast haar universitaire pabo een master Onderwijskunde op de UvA.
De tweede ochtend tref ik Lisa die net haar kleuters drie rondjes rond het schoolplein laat rennen. Iets dat ze twee keer per week probeert te doen, afhankelijk van het weer.
Terug in de klas is de energie van de kinderen nog steeds ‘standje storm’. ‘Ik had gehoopt dat ze door het rennen helemaal op zouden zijn.’ Lisa roept de kleuters weer terug in de kring, de basis van alle uitleg en alle oefeningen. Altijd weer de kring. ‘Compliment voor de kinderen die meteen komen.’
Daarna volgt een terugkerend soort mantra, waarop de juf voorgaat en de kinderen haar nazeggen: ‘Dit is mijn praatstem.’ (Allen: ‘DIT IS MIJN PRAATSTEM.’) En dan zachter: ‘En dit is mijn groepjesstem.’ (Allen: ’En dit is mijn groepjesstem.’) Daarna mogen de kinderen weer spelen.
Er is een huilend kind dat getroost moet worden, ze mist haar moeder. Er is een jongetje dat nogal veel aandacht vraagt, maar wel heel fantasierijk een rondleiding in het Dinomuseum geeft. Er is een jongetje dat er pas voor de tweede week is en wat extra liefde en aandacht nodig heeft. En dan roept de juf dat iedereen alles weer moet gaan opruimen. ‘Ik ga kijken wie er over zes minuten in de kring zit en dan bepaal ik of de jongens hebben gewonnen of de meisjes.’ De kinderen stuiven alle kanten op.
‘Jongens en meisjes, jullie waren sneller dan de timer. En ik vond jullie alle twee even snel.’ De punten voor de jongen en de meisjes worden opgeschreven in een speciaal boekje. En dan begint de Engelse les. Met gemak tellen de vier- tot zesjarigen terug van tien naar een. ‘Three, two , one, zero.’
De eerste foto verscheen ook in Didactief, april 2018.
Bekijk hier alle blogs van deze fotodocumentaire.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
