De pauze is voorbij: de kinderen rennen de school weer in. Ze trekken hun jassen uit en stoppen die op aanwijzing van de juf in de felblauwe en -groene zakken die aan de kapstok hangen. ‘Doe maar in de luizenzak jongens. Goed zo!’
Zairo en Shemar poseren voor mijn camera. Ze leunen stoer tegen de luizenzakken. Ik had me al tijden verbaasd over deze grappige verzameling van kleurrijke polypropeen tasjes in de gangen van de Alan Turingschool.
Niet dat ik zo’n kenner ben van het materiaal, maar ik was nieuwsgierig geworden en had gekeken op de website van de fabrikant, de naam staat duidelijk op elk tasje geprint. Eigenlijk was ik het hele fenomeen luizen alweer vergeten op 48-jarige leeftijd. Het is dat De Luizenmoeder vorig televisieseizoen werd geïntroduceerd, maar mijn ervaring met dit onderwerp ligt in een ver verleden.
Mijn moeder kan het zich nog wel herinneren: ‘Jij had helemaal geen luizen. Dat was Janneke.’ (Mijn twee jaar jongere zus.) Mijn moeder had zich in die tijd rot geschaamd. ‘Oh, dat vond ik zo erg. Ik waste jullie altijd heel goed en ik dacht dat alleen slecht verzorgde kinderen zoiets zouden krijgen. Ik durfde het tegen niemand te vertellen toen Janneke hevig krabbend thuiskwam. Bij de GGD konden we een luizenkam lenen. Maf eigenlijk, een kam LENEN. Ik krijg er spontaan jeuk van aan mijn hoofd.’
Ook juf Martine (ook 48) van groep 5 heeft er nog levendige herinneringen aan. ‘Zat ik daar met mijn zusje op een kruk in de badkamer, met onder ons een groot wit laken uitgespreid over de donkerbruine tegelvloer. Een handdoek over onze schouders. Er waren namelijk luizen in de klas. En maar kammen en kammen. In mijn herinnering was mijn moeder eindeloos bezig met die kam in ons haar. Maar ze vond geen luizen.’ Het klinkt bijna als een teleurstelling.
Nu zijn er dus de speciale zakken op scholen. Ze omhullen de jassen van de kinderen en zouden zo voorkomen dat luizen zich verspreiden. Directeur Eva Naaijkens stuurt me over de mail een heus luizenprotocol, waarin ik lees dat er zelfs een luizencoördinator is. Het blijkt gewoon een ander woord voor luizenmoeder. Alleen is de huidige coördinator op dit moment met zwangerschapsverlof, vertelt Eva, die zelf ook anderhalf jaar luizenmoeder op de school van haar kinderen was. ‘Ik heb wel tig keer luizen gehad in mijn gezin. Er wordt zo moeilijk over gedaan, maar het overkomt je gewoon. Kinderen zitten nou eenmaal veel aan elkaar.’
Deze foto verscheen in Didactief, oktober 2018.
Bekijk hier alle blogs van deze fotodocumentaire.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
