Een jaar lang was ik de schoolfotograaf op de Alan Turingschool. Althans niet de officiële, maar de informele. Het was het leukste baantje dat er maar was. Ik had totale vrijheid om de school binnen te komen wanneer ik wilde en met mijn camera in de aanslag de klassen in te lopen. Ik liep met veel plezier in de gymzaal, ging kijken bij de gezellige lessen van Juf Martine en meester Arjen, de liefdevolle kleuterjuffen en de geduldige juffen van de oudere leerlingen. Ik was bij het Sinterklaasfeest, het kerstdiner, de voorbereidingen van de schoolmusical, het fietsexamen, maar ook bij de speciale lessen van het Enigma-lab.
Wat ik vooral zag, waren kinderen. Kleuters die hun eerste week op school beleefden, kinderen met enthousiast opgestoken vingers, kinderen die ijverig over hun tekening of rekensom gebogen zaten, die uitgelaten de klas in kwamen rennen na de pauze. Kinderen met een gebroken enkel of een verdrietige blik. Kinderen met straf – ze zaten dan met de rug naar me toe in een hoek net als vroeger. Kinderen met een gezonde dosis nieuwsgierigheid: ‘Wat heb jij nou op je camera?’
Het was leuk dat de kinderen me herkenden, ook buiten de school. ‘Hee jij bent die fotograaf. Kijk mam.’ En toen kwam aan het eind van het jaar de echte schoolfotograaf naar school. Grote lampen werden opgehangen in de gymzaal. Een groene achtergrondrol. Foto’s die meteen op de laptop bekeken konden worden.
Klas voor klas werden de kinderen de zaal binnen gebracht. Voorbedrukte voetjes op de vloer, zodat de kinderen exact hun plaats wisten. De schoolfotograaf, een aardige mevrouw, wilde anoniem blijven, ze had hiernaast ook nog ander werk. Ze maakte bij elk kind gebruik van slimme trucjes. ‘Zeg eens koekie en spaghetti. Zeg eens vakantie’. Woorden waar de monden van de kinderen vanzelf van in een lachstand krulden. En als dat niet werkte, dan haalde ze de kinderen uit hun comfortzone met grappige opmerkingen: ‘Jullie kijken wel een beetje als een kipnugget’.
Frappant dat kinderen altijd moeten lachen op een foto, heel begrijpelijk overigens. Wie wil er nou een chagrijnig kind aan de muur? Persoonlijk heb ik minder met foto’s van lachende mensen. Bij mij lijken mensen soms een beetje treurig en dat is weer het andere uiterste. Ik zoek wel vaak naar de kwetsbaarheid, naar de emoties achter de lach. Zoals bij de broertjes die in een rij klaar zaten om bij de schoolfotograaf op audiëntie te komen.
Deze foto verscheen in Didactief, december 2018.
Bekijk hier alle blogs van deze fotodocumentaire.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
