Het is koud in Amsterdam. Maart roert zijn staart. Op de hoek van het schoolplein zie ik een meisje met een enorme bontmuts staan. Ze heet Brea-Yanne en is negen jaar. Ze zit in groep zes bij juffrouw Heleen.
Ik vraag haar of ze gepest is. Ze staat er zo verloren bij. Dan zie ik dat haar ogen stralen. Ze vertelt dat ze weer snel naar binnen wil. ‘Ik wilde vooraan staan omdat je dan minder wordt geduwd. En dan kun je ook lekker snel je eten pakken binnen.’ Achter haar vormt zich inmiddels een rij. De pauze is voorbij.
Naast de donkere Brea-Yanne staat een meisje met hoogblond haar. Een mooi contrast en zo typerend voor de Alan Turing. ‘Ben je een vriendinnetje van haar?’, vraag ik. Juf Heleen snelt nabij. ‘Vriendje!’, verbetert ze. Zij blijkt een hij. Stom van me.
Maar Simon, want zo heet hij, maakt het niet zo veel uit. Hij is wel wat gewend. De twee zijn goed bevriend. ‘We zaten samen op de crèche, dus we kennen elkaar ons hele leven al,’ vertelt Brea-Yanne.
We zitten inmiddels binnen en ik praat wat langer door met Brea-Yanne en Simon over pesten op school. Simon vertelt dat z’n moeder een keer iets negatiefs over een kind van school zei. Door deze opmerking werd hij zich bewust over het perspectief van anderen. Toen hij onlangs ergens logeerde, bedacht hij: wat zouden deze grote mensen van mij vinden? ‘Want er zijn vast grote mensen die negatief over mij denken. Soms zien ze me voor een meisje aan met mijn lange haar, maar dat kan me niks schelen. Maar als mensen denken dat ik een meisje ben, nadat ik heb gezegd dat het niet zo is, dat vind ik wel erg.’
Zijn daar eigenlijk regels voor op de Alan Turing vraag ik. ‘Mag je hier op school pesten?’ ‘Nee’, zegt Brea-Yanne heel stellig, ‘we hebben geleerd over de grondwet en over dat iedereen gelijk behandeld moet worden. Dus als er een regel moet zijn voor niet pesten, dan vind ik dat de grondwet die regel moet zijn.’ Zelf hebben ze in elk geval geen last van pesten.
Op de school is uiteraard een pestprotocol, te vinden op de website. En directeur Eva Naaijkens vult aan: ‘Je kunt duizend dingen bedenken op papier, maar het gaat erom dat je snel en adequaat op een situatie reageert. En dat je goed luistert naar de kinderen die erbij betrokken zijn.’
Morgen geeft Simon een feestje, want hij is gisteren negen geworden. Elf kinderen heeft hij uitgenodigd. Uiteraard mag Brea-Yanne ook komen. Ze gaan expeditie Robinson spelen.
Deze foto verscheen in Didactief, maart 2018.
Bekijk hier alle blogs van deze fotodocumentaire.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
