Daar zit weliswaar altijd zo’n leuk clipje bij, maar daardoor zingt niemand meer; alle kinderen kijken dan alleen nog maar naar het filmpje. Maar oh, dit valt niet mee. Naar mijn eigen stem luisteren vind ik al een ellende, laat staan naar mijn zangstem voor kleuters. Nog een keer proberen in te zingen, ik moet dit beter kunnen.
De buren zullen mijn prachtige klanken en ukelele gepingel ondertussen wel beu zijn.
Ook deze editie is niet bepaald je-van-het. Dat licht valse gekakreel ondersteund door die piepend hoge ukelele tonen is niet echt wat ik naar ouders wil opsturen.
Wat moet ik nu? Gaan voor de harten van mijn kleuters die filmpjes van hun juf zo leuk vinden of gaan voor het gelikte Youtube-filmpje? Gezongen door zo’n hoog koortje, je kent het wel. Zouden ouders in hun app-groepje mijn filmpje gaan rondsturen en me uitlachen? ‘Trek het je niet aan, Eline!’, zegt mijn hoofd. Makkelijker gezegd dan gedaan. Een uitlegfilmpje over een harnas en een lans waarbij mijn gepukkelde huid mooi in beeld is, vind ik toch minder erg dan een zeer matig ingezongen liedje…
En zo gaat mijn brein de hele thuis-onderwijsdag door. Gelukkig vrolijken de foto’s van de kinderen op Padlet me op. Op dat digitale prikbord vraag ik ouders elke dag een foto te plaatsen van hun kind met een van de opdrachten. 28 keer een kind met zijn zelfgemaakte lekkere hapje, 28 tekeningen van een ridder op avontuur en vandaag van iedereen spulletjes die met de letter h beginnen. Zij zien elkaar en ik zie wie de opdrachten maakt. En hoe zorg je nou dat ze jou nog eens zien, juf? Tsja, daarom zit ik hier dus met mijn ukelele voor mijn cameraatje. Oké, kom maar op, ik ga dat geweldige lenteliedje nog één keer proberen!
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
