Leutmanagement

Dat was niet altijd spannend, maar er zat wel eens een goed verhaal bij en je zag nog eens een paar oude bekenden. De laatste tijd zien conferenties over onderwijs er heel anders uit. De vulling is nu grotendeels in handen gekomen van leutmanagers, die als hoogste doel hebben om de deelnemers te vermaken. Ik heb het afgelopen jaar al triangel en Afrikaanse trom gespeeld, mijn naaste buren op zijn Nederlands, Indiaas, Turks en Harlems begroet, wel vijf keer de ogen moeten sluiten om me op mijn ademhaling te concentreren en te relaxen, liedjes met bekende zangers meegezongen en zelfs een keer met de hand op de schouder van mijn buurvrouw in swingende pas de zaal verlaten richting werkgroep. Dit soort bezigheden wordt steeds vaker begeleid door new age-achtige videobeelden van vriendelijke vogeltjes en groene weiden, of fraaie plaatjes van bouwkundige monumenten ver weg, dit laatste vooral als een intercultureel sausje vereist is.

Het is dus niet meer zo moeilijk om een paar uur conferentie te doorstaan, zeker als je zorgt op tijd te zijn voor de steeds beter wordende lunchbuffetten. Ik heb nog maar één pijnpunt. Het gaat nergens meer over. De inhoud is gereduceerd tot een verlept randgebeuren. Wie aan het eind van de dag het gevoel wil hebben iets nuttigs te hebben gedaan, kan onderwijsconferenties beter mijden als de pest. Je steekt zelden iets op van al die bekende Nederlanders, die de ene dag hun show afsteken op een bijeenkomst over de kwaliteit van het onderwijs en de volgende dag dezelfde show een beetje aanpassen voor de bestrijding van het aids-virus. De forums of interviews met politici, die als tijdvulling in het programma worden geschoven, leveren ook al niet veel nieuws op, behalve voor wie nog niet wist dat de inhoudelijke kennis over onderwijs van de gemiddelde politicus wel op een half A4-tje kan worden uitgeschreven. Maar er wordt strikt op de tijd gelet, zodat de borrel aan het eind volledig tot zijn recht kan komen.

Als laatste pluspunt voor conferenties zou kunnen resteren dat je nog wel eens wat interessante mensen tegenkomt, maar ik merk dat die nu bezig zijn in groten getale af te haken. Degenen die niet aan deelname van een conferentie kunt ontkomen, beperken hun aanwezigheid steeds meer tot de lunch vooraf of de afsluitende receptie. Dat opent de mogelijkheid tussendoor nog even wat zinnig werk te doen. Wie toch aan de verpozende activiteiten wil deelnemen doet er goed aan zijn buurlieden in de zaal met zorg te selecteren. Je weet maar nooit wat je in opdracht van het leutmanagement met je buurvrouw of buurman moet uithalen.