Paracetamarkt

Tekst Caroline Wisse
Gepubliceerd op 20-11-2018
Met een stekende hoofdpijn achter mijn ogen ben ik deze ochtend opgestaan. De paracetamol zwakt niets af. Dag zes van mijn schrijfreis in Portugal. Het gemis is toegeslagen, van thuis en het naderende afscheid hier. Gewapend met pen en papier stap ik in de taxi die ons naar de markt in Caldas da Rainha brengt.

Op de markt voel ik me thuis. Als kind had ik dat gevoel al. De zorgvuldig ingerichte kraampjes waarachter de mannen en vrouwen trots hun waar aanprijzen, het volume aangepast aan hun gevoel. Hun zongebruinde huid is een met het felgekleurde fruit en groener dan groen groentes. De geuren laten mij zweven. Als fetisj maak ik al jaren foto’s op de markten die ik in het buitenland mag bezoeken. Waarschijnlijk om mijn verslaving terug in Nederland in stand te houden. 

Wat is het dat ik mij hier zo goed voel? De grove handen met bruine randen onder nagels steken namelijk af tegen mijn moeders slanke gemanicuurde handen. De liefde voor eten wellicht? Voor elke foto die ik neem, vraag ik toestemming, al spreek ik in dit geval geen Portugees. Het praten in blikken en gebaren levert de mooiste gesprekken op. Ik hoor relazen over hoe goed of slecht het oogstjaar is, dat de persoon in kwestie zo trots is op de kleinzoon en dat ik deze vijgen echt moet proeven. Ik snuif en streel en slurp. Bewonder en bedank. We kloppen elkaar op de arm voor we ieder onze eigen dag vervolgen. Ik zie hardwerkende mensen. Geen onderscheid tussen geslacht. Trots op wat ze doen, waar ze vandaan komen. Ook al werkt het leven soms tegen, er wordt niet opgegeven. De heldere blik die zegt dat we gelijken zijn. Dat we elkaar snappen ook al kennen we elkaar niet. Dat er niet verbloemd wordt als je chagrijnig bent en een moment later in lachen uit kunt barsten omdat iemand je raakt. Eerlijkheid en puurheid in zuiverste vorm. Ik zie mijn leerlingen. In alle vormen. In alle puurheid. Ieder met z’n eigen verhaal, als een koopman of uniek stuk fruit. Eigen kleur en marktwaarde. Allemaal gelijk. En ik hoor erbij, net als hier.

Met een volgeladen tas met regionale koekjes, vers en gedroogd fruit waarvan ik van tevoren niet wist dat ik deze zou eten, loop ik verder. Niet alleen mijn tas zit vol, ook mijn hart. Ik draai me nog een keer om, lachend en zwaaiend en zonder hoofdpijn, voor ik oversteek. Dag thuis, tot gauw.

De schrijfreis naar Portugal werd georganiseerd door Tools voor Taal.

Verder lezen

1 Een frisse blik in de mist

Een ogenblik geduld...

Caroline Wisse

Caroline Wisse is docente Nederlands op het Globe College, een vmbo brede school in Utrecht voor basis, kader en tl en klas 1 en 2 havo kans. Ze is lid van de Kennistafel Effectief Leesonderwijs, een initiatief van de PO-raad, VO-raad en het NRO en zit in de klankbordgroep van leraren van het NRO. Haar specialisaties zijn leesbevordering en woordenschat.

Gerelateerde artikelen
Blog

Een frisse blik in de mist

30-10-2018
De zon schijnt [.

Blog

Tijd voor taal!

06-09-2018
Minder dan 10% van de leerlingen op het vwo kiest momenteel voor het profiel waar talen de belangrijkste rol spelen, Cultuur & Maatschappij.

Onderzoek

Nieuwe tijden voor taal

04-11-2013
Weerstand tegen verandering is van alle tijden.

Click here to revoke the Cookie consent