Chaos

Chaos omdat ik ineens vijf leerlingen kwijt ben, die op de wc hun haren en make-up blijken te checken. Chaos als de fotograaf al flitst en dit volgens de leerlingen te vroeg is. Of juist te laat. Chaos als de computers het voor een project niet doen. Chaos als ik voor de derde keer deze dag met een klas naar de fotograaf mag en dan te horen krijg dat de fotograaf pauze heeft en ik over een kwartier terug mag komen. Ik zucht. Terug in mijn lokaal weet ik het even niet meer.
Maar ik geloof in chaos: het brengt zoveel. Ik overleg met de klas: nog tien minuten het programma volgen (we zitten midden in de spannende cursus taalbeschouwing) of iets anders? Unaniem stemmen ze voor iets anders. ‘Maar wat dan?’ vraag ik. ‘Laat ons maar even, juf. Het is vandaag een beetje chaos.’ Ik knik en lach, ik snap het. Je voelt de sfeer veranderen, iedereen ontspant, steeds meer mobieltjes gaan aan de kant en steeds meer boeken verschijnen. Een onverwacht rustmoment. Voor de klas en voor mij. Het is ineens stil. Iedereen is tevreden. Dit raakt mij zo. Met Soufian raak ik in gesprek over de drukte van alledag. Dat dit soort momenten er meer zouden moeten zijn. ‘Maar,’ zegt hij wijs, ‘als je ze gaat plannen, werkt het niet. Het moet zoals nu.’ We dromen samen verder over de ideale schoolomgeving, Frankie luistert mee. ‘Juf, kunnen we dan ook iets later beginnen?’ 
We lachen. ‘Alles kan, Frankie.’
Ik ben ineens terug bij mijn eerste les deze ochtend. In gesprek met mijn drukke mavo 3 gaven de leerlingen aan meer rust te willen. En nu starten we elke les met een kwartier lezen. De ene keer gaat dit beter dan de andere keer. Op het lezen vandaag had ik me verheugd, ik lees namelijk een heel mooi boek Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum van Benjamin Alire Sáenz. Uitgever Myrthe Spiteri begint dit boek met een mooie brief aan de lezer. Ik vertel dat ik de bladzijden zo mooi vind en ik laat de opmaak zien. De bladzijden voelen zo zacht. Redenen waarom ik graag verder lees, naast dat het een prachtige, aangrijpende coming-of-age young adult roman is. De leerlingen willen de bladzijden voelen. ‘O ja...’ hoor ik overal. En zo voelend zijn we de dag ingegaan. En nu zit ik hier, in alle rust, met mijn mavo 4. Het is inmiddels tijd voor de schoolfotograaf. Niemand staat op. ‘Ah toe, juf, dit is zo fijn.’ Ik lach. Op de foto straalt iedereen en ik misschien wel het meest.