Psycholoog Florian Sense ontwikkelde een adaptief, digitaal programma om leerlingen te helpen bij het onthouden van feitjes als vocabulaire of definities van begrippen. Het is gebaseerd op twee methoden: testing en spacing (zie ook het artikel hierboven). Bij de eerste methode bevraag je de leerstof, zodat de leerling die actief moet ophalen uit het geheugen. Door de vragen naar eenzelfde feitje zo veel mogelijk te spreiden (spacing), onthoudt de leerling het langer. De herhaling mag niet te vlug na het eerste leermoment komen, maar ook niet te laat, als het feitje alweer vergeten is. Op basis van het eerste aanbod en de herhaling is met een wiskundige formule te voorspellen of de leerling het feitje heeft onthouden. Het programma stelt deze voorspelling voortdurend bij, op basis van de reactie(tijd) van de leerling, en bepaalt vervolgens het beste herhaalmoment.
Sense deed onderzoek onder ruim vijftig jongvolwassenen. Hij vergeleek zijn adaptieve programma met de veelgebruikte digitale flitskaartjes (waarbij feitjes willekeurig bevraagd worden, en alleen de fout beantwoorde vragen vaker terugkomen). De deelnemers gebruikten beide methoden om woordjes uit het Swahili te leren. Ze bleken de woordjes die geleerd waren met het adaptieve model beter te onthouden. Dit model helpt leerlingen dus om beter te studeren, en geeft volgens Sense daarnaast leraren al tijdens het leerproces inzicht in welke feitjes de leerlingen wel en niet goed onthouden. Hiermee is bovendien te voorspellen hoe de leerling op een toets zou presteren. Dit maakt toetsen als middel om leerlingen te beoordelen misschien minder noodzakelijk, aldus Sense.
Florian Sense, Making the Most of Human Memory: Studies on Personalized Fact-Learning and Visual Working Memory. Proefschrift Rijksuniversiteit Groningen, 2017
Dit artikel verscheen in Didactief, september 2017.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
