Ik heb een zwak voor onbetrouwbare vertellers – tenminste in de literatuur. Je laat je als lezer doorgaans gewillig meeslepen door een ik-verteller, hij is je gids en identificatiefiguur in een fictionele wereld. Maar bij een onbetrouwbare verteller speelt de schrijver een subtiel dubbelspel met waarheid en fictie. Je ontdekt gaandeweg dat je gids je zand in de ogen heeft gestrooid en niet het achterste van zijn tong heeft laten zien.