Anita Maatman heeft een stapel schoolagenda’s voor zich, haar oud-leerling Martijn van de Griendt een groot schrift vol opstellen en taalweetjes. Zij weet het 100% zeker: ‘Je hebt alleen in de brugklas bij mij klas gezeten.’ Hij weet het ook zeker: ‘Nee, twee jaar!’ Ze turen samen naar vervagende potloodbijschriften van de leraar. Maatman beslist: ‘Dat is niet mijn handschrift.’
Eén of twee jaar, het doet er eigenlijk niet toe. De herinnering is hoe dan ook onuitwisbaar.
'Jij gaf mij de eerste les fotografie'
MG: ‘Ik herinner me nog goed dat je ons een camera gaf.’
AM: ‘Ja, de Olympus Trip, een automatisch cameraatje. Daarvan had ik er een stel tweedehands op de kop getikt.’
MG: ‘We mochten hem mee naar huis nemen om een beeldverhaal te maken. Ik weet zeker dat het daar voor mij is begonnen. Mijn eerste les fotografie heb ik van jou gekregen. Een jaar later, op mijn veertiende, kreeg ik mijn eerste camera.’
AM: ‘Ik fotografeerde zelf graag en had thuis een doka. Later heb ik nog een av-opleiding gedaan. Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik daar in mijn lessen ook wat mee deed.’
MG: ‘Je liet ons ook vaak verhaaltjes schrijven. Mijn favoriet is het verhaal waarin ik mezelf als beroemde gitarist laat interviewen door Story.’
AM, lachend: 'Dat is beslist origineel!’
MG: ‘Soms weet je niet waar dingen ontstaan, maar als ik terugdenk, dan heb jij de voedingsbodem voor mijn werk gelegd. Dat kun jij je misschien niet voorstellen, maar zo is het wel.’
MG: ‘Ik kan me van mijn andere leraren Nederlands niets meer herinneren. Jou wel, vanwege al die creatieve dingen. Er was op school ook een filmclub met elke maand heel goede films, Death in Venice en zo.’
AM: ‘Die filmclub organiseerde ik. Later heb ik op het Bisschop Bekkers zelfs nog een paar keer een filmfestival georganiseerd, zeventig films in twee dagen. Door al die dingen voorkom je dat je op routine gaat draaien. Ik vond het bovendien belangrijk om leerlingen niet alleen taal-, maar ook beeldlessen te geven. Dan liet ik jullie bijvoorbeeld strips analyseren.’
MG: ‘Kadrering, kikker- en vogelperspectief. Ik heb het allemaal van jou geleerd.’
AM: ‘Op welke locatie heb jij eigenlijk jouw diageluidsserie gemaakt?’
MG: ‘Euh…’
AM: ‘Leerlingen gingen naar de meest gekke plaatsen. In die tijd mocht alles nog. Er waren kinderen die in een vliegtuig mochten fotograferen op Vliegveld Welschap. En een paar kregen het voor elkaar om in de bruidssuite van het Cocagne te komen, met een ober die even binnenkwam om hun zogenaamd champagne te serveren.’
MG: ‘Wij deden het gewoon bij iemand thuis. De vader van een vriendje werkte bij Iglo en we deden iets met zo’n grote diepvries.’
AM: ‘O ja, het lijk in de diepvries! Er was ook een leerling die een vuur wilde. Tegenover de school was een veldje en ik zei dat hij daar wel een vuurtje kon stoken. Wat was dat nu, vroeg de directie me later. Toen ik het uitlegde, wilden ze alleen weten of ik er wel bij was geweest. Nou, dan was het goed. Dat kan tegenwoordig toch niet meer. Dan krijg je meteen ouders aan de telefoon. Of de inspectie.’
MG: ‘Vergeleken met de andere leraren was jij niet streng. Ja, rechtvaardig streng, maar niet vervelend streng.’
AM: ‘Ik vond het tot en met de laatste dag erg leuk om leraar te zijn. Met leerlingen omgaan, dat is fantastisch. De leukste klassen vond ik altijd de brugklas en de zesde. En de mavoleerlingen. Ik vond het een sport om die aan het lezen te krijgen.’
MG: ‘Vwo-leerlingen zijn best saai, echte grijze muizen. Op de mavo had je hardere types. Ik was ook saai en superbraaf. Ik wilde wel graag anders zijn dan anderen. En ik wilde beroemd worden. Vandaar dat verhaal dat Story me interviewde.’
AM: ‘Nu, dat is je wel gelukt. Ik zie je naam regelmatig in de krant staan en dan denk ik: dat is een oud-leerling van mij.’
MG: ‘Volgend jaar komt mijn achtste fotoboek uit en gaat bij de IKON mijn eerste documentaire in première.’
AM: ‘Daar ga ik op letten.’
MG: ‘Ik stuur je wel een uitnodiging.’
Hij geeft haar een van zijn fotoboeken, Forever Young.
AM: ‘Dat krijg ik zomaar?’
MG: ‘Nou, niet zomaar. Vanwege alles wat je me geleerd hebt.’
Dit artikel verscheen in Didactief, januari/februari 2016.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
