Luchtalarm in Tel Aviv

Voor mij als nieuweling en als Europeaan is dit een compleet onbegrijpelijke en surrealistische ervaring. Voor de kinderen, leerkrachten en ouders is het de situatie waar ze mee moeten leven. En dat terwijl mijn voormalige kleuters in Amsterdam lekker buiten spelen, muziekles volgen en Sinterklaasknutsels maken.

Volwassenen kunnen zich nuchter gedragen, nonchalant, rustig. Maar hoe reageren kinderen? Die weten me precies te vertellen wat ze moeten doen, vragen enthousiast naar mijn ervaringen uit Tel Aviv, klagen over hoeveelheden huiswerk, lopen vrolijk in hun eentje van school naar huis en spelen naar hartelust in de zon op het schoolplein terwijl ze en masse en onbezorgd het geluid van het luchtalarm nadoen.

De kinderen van mijn school hebben vooralsnog geluk gehad. Geen van de langeafstandsraketten kwam in hun richting en ze hebben nog geen luchtalarm meegemaakt. In de omliggende steden is wél al verschillende keren het alarm afgegaan. Veel kinderen hebben het thuis gehoord of hebben zelfs moeten schuilen.

Als het alarm begint te loeien hebben de kinderen in de omgeving van Tel Aviv nog anderhalve minuut om naar de kelder te rennen. Kinderen in het zuiden van Israël hebben 15 seconden de tijd om onder hun tafeltje te duiken; veel scholen zijn echter gesloten. De kinderen in Gaza hebben helemaal geen schuilkelders én bevinden zich soms vlakbij militaire voorzieningen. Hoe stressvol ik mijn situatie ook vind, ik mag van geluk spreken.

Ik heb zelf inmiddels vijf luchtalarmen meegemaakt, waarvan een op de universiteit. Binnen enkele seconden stonden we met onze klas op de gang tussen verstevigde muren. En wachtten we gezamenlijk op de knal die aangeeft dat de Iron Dome de raket uit de lucht heeft geschoten. Terug in de klas vatte de professor het college nog eens samen, wenste ons een veilige dag en ging naar haar volgende afspraak.

Noor Naaijkens volgt aan de universiteit van Tel Aviv een masterstudie Teaching English. Ze loopt stage op een basisschool.