Gelukkig het land ...

Zou de grondwettelijke belofte gestand worden gedaan om ieder in ons land levend kind het kwalitatief beste basisonderwijs aan te bieden, de best haalbare start voor het latere najagen van zijn eigen geluk, ook nu de school een poos dicht moest vanwege de biologische innovatiedrift van deze planeet?

Jawel hoor, dankzij onze hoogstaande plek op de internationale informatica-ladder kon ieder vrijwel meteen rekenen op passende communicatie thuis, didactisch het neusje van de zalm, steunend op gegronde selectie van al wat de internationale onderwijsmarkt aan kant-en-klare digitale programma’s te bieden heeft. Ondersteund ook door ouders die thuis werden ingezet, liefst dertig procent van hen was hoger opgeleid dan de leerkrachten. Daar was thuis ook een betere ICT-infrastructuur voorhanden dan op het gros van de scholen.

En waar dat niet zo was, bij voorbeeld bij het kwart van de leerlingen die wij nationaal ‘in armoede’ weten, daar werd onmiddellijk een adequate zorgstructuur uitgerold, tot vlak voor de voordeur. Gemeenten wisten die leerlingen in no time te identificeren met hulp van CBS en uitkeringsinstanties. De check of er ook bij hen thuis een werkende WIFI beschikbaar was, kostte geen dagen: je hoefde daarvoor niet eens naar binnen als fietsende ambtenaar. Was ze er niet, dan werden de betrokken wijken of flatgebouwen onmiddellijk van publiek toegankelijke WIFI voorzien, tot in de uithoeken van stad en land. Materiaal en technici zat.

Resteerde nog slechts de categorie leerlingen die thuis fysiek en psychisch in nood raakten door ontregelde ouders. De beslissing om platgelegde fitnesscentra zo in te ruimen dat deze groep leerlingen er met voldoende onderlinge afstand ontspannen aan hun lesjes konden werken, was gauw genomen, de verstrekking van maaltijden inclusief. Het waren diezelfde zaaltjes, waar de groep acht leerlingen hun nationale standaard eindtoetsen interactief konden invullen, opdat ieder onbevooroordeeld geadviseerd kon worden naar passend vervolgonderwijs, steunend op de landelijke garantie dat echt iedereen ook jarenlang het best denkbare onderwijs had gehad.

Schoolbesturen grepen de kans meteen aan om een einde te maken aan misplaatste school- en leerkrachtautonomie door een razendsnelle landelijke samenwerking die tachtig procent van de onderwijsprogramma’s ook werkelijk gelijk wist te schakelen, afgestemd op het best beschikbare, internationaal. Zo werden leerkrachten bevrijd van overbodig geknutsel en gepruts en hoefden schoolteams zich niet langer het verwarde hoofd te breken over de vraag wat hun school zo anders maakte dan die verderop en daar dan onbetrouwbare reclame voor te verzinnen.

Gelukkig lag ook de onderzoeksinfrastructuur klaar om alle scholen de informatie te ontlokken over wat er eventueel tussentijds had gehaperd en vooral bij wie: - geen contact gekregen ondanks langs de deur fietsende leerkrachten, - indicaties gekregen voor emotionele verwaarlozing of - nog erger. Het was een fluitje van een cent om al die leerlingen even later op opgelopen schade te onderzoeken en alle compensatiemiddelen in te zetten om hen weer stevig op de rails te krijgen. Gelukkig waren er ruime fondsen vrijgekomen voor leerlingen in achterstand, doordat sinds jaren het totale leerlingenaantal gestaag was gedaald, vooral ingegeven door het welvaartsvirus.

Poepie.