‘Soms ging ik uit mijn dak als leerlingen frontaal desinteresse tentoonspreidden. Ik sloeg zelf eens een krijtbord aan diggelen. Hier wil ik over een fundamentele ervaring vertellen die me geholpen heeft een andere kijk te krijgen op het omgaan met leerlingen en het lesgeven.
Inmiddels bijna dertig jaar geleden kwam ik eens laaiend thuis. Mijn vrouw vroeg wat er aan de hand was. Ik zei tegen haar: “Er zitten vier trutten in die klas!” (excusez les mots). Mijn vrouw repliceerde: “Er zit maar één trut in die klas!,” waarop ik fel aangaf: “Wat weet jij daar nou van?” Haar reactie: “Die trut, dat ben jij!”. Oei, dat kwam als een mokerslag binnen. “Probeer die klas eens anders aan te pakken, bedenk maar iets,” was haar welgemeende advies.
Dat advies heb ik in de kerstvakantie ter harte genomen en in januari 1996 begon ik met een totaal andere aanpak. Ik had alles op een invulblaadje gezet en hield de hele les mijn mond. Alleen bij het rondgaan langs de groepjes gaf ik (op hun verzoek) antwoorden op de vragen die ze hadden. Eerlijk gezegd zei ik dingen bijna letterlijk voor, maar ik was al blij dat ze wilden luisteren. Wonderlijk genoeg bleef het rustig in de klas en had iedereen de antwoorden ruim voor tijd al genoteerd. Zelfs die vier tr..... deden gewoon mee.
Vier andere jongedames die ik eerlijk gezegd nog nooit echt gezien had, zeiden toen ik bij hun tafeltjes aankwam: “Meneer, slim gedaan, veel leuker zo”. Ik kon wel smelten. Toen ik die middag thuiskwam, hoefde ik niks te zeggen, mijn gezicht sprak boekdelen. Tot mijn grote geluk en dankbaarheid bleef deze fijne werksfeer de rest van het jaar behouden.
Hand in eigen boezem
Veel later besefte ik welke drie veranderingen waarschijnlijk voor dit succes gezorgd hadden. Ten eerste was ik niet meer de leraar die tegenover hen stond (te schreeuwen), maar iemand die hen wilde helpen en naar hen luisterde. Ten tweede ging ik gehurkt bij ieder groepje zitten om te luisteren en tips te geven. Zo kwam ik op ooghoogte en dat bleek wonderen te doen. Ten derde en wellicht het meest fundamentele, ik gaf de schuld niet meer aan de leerlingen, maar stak de hand in eigen boezem. Op grond daarvan schreef één van deze leerlingen op haar proefwerkblaadje: “Meneer Banning heeft een open houding en bekent het als hij fout zit”.’
Bill Banning is leraar levensbeschouwing op het d’Oultremont College in Drunen.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
