Met Cito in gesprek

Het meest stuitende voorbeeld wat ons betreft, speelde zich af in de late uren van 24 november 2013 en de dagen daarna. Na de uitzending van Brandpunt over de Cito Eindtoets ontspon zich op deze zondagavond op Twitter een gesprekje tussen Didactief en Jan Wiegers, lid van de raad van bestuur van Cito. Op onze tweet: 'Tijd voor discussie: wie durft?', antwoordde hij bevestigend: 'Stichting Cito durft wel. Ligt toch voortdurend onder het politieke vergrootglas. Niets te verbergen.' Anderen mengden zich in het gesprek, het werd steeds later. Het woord maatschappelijke discussie viel. ´Niets liever´, twitterde Wiegers. Waarna hij - kennelijk moegestreden - zijn bed opzocht.

Toen we hem drie dagen later uitnodigden voor een gesprek, dook hij weg. Het twittercircus was al verder getrokken dus het viel niemand op. Wij dachten hier ter redactie: beetje laf. Maar je wilt de relaties niet meteen bederven, dus je hebt geduld.

Toen we een rondetafelgesprek over toetsing in Nederland organiseerden, nodigden we Jan Wiegers nogmaals uit, dit keer langs officiële weg, dus via de persvoorlichter. We kregen te horen dat Cito 'zelf iets zou organiseren' en daarom niet wilde aanschuiven bij het Didactief-gesprek. Wel aan tafel zat Henriette Maassen van den Brink, die onlangs voorzitter van de Raad van Toezicht van Cito is geworden. Maar het eerste wat zij meldde, was dat zij er vooral zat en sprak als hoogleraar Onderwijseconomie. Vragen over Cito waren niet gewenst.

Aanstaande woensdag 29 januari organiseert Cito dan een debatbijeenkomst met journalisten en onderwijsexperts over toetsing vo. Per abuis, dachten wij, hebben wij geen uitnodiging gehad. Een mailtje aan de afdeling voorlichting en communicatie van het Cito leerde ons anders: 'Om heel eerlijk te zijn', vertelde de voorlichtster (en dat stellen wij natuurlijk op prijs), 'het is geen bijeenkomst voor Didactief, maar voor influencers die iets van ons vinden, negatief of positief. Daar kunnen wij van leren en de mensen aan tafel krijgen ook een realistisch beeld van Cito en het werk dat we doen, hopen we.'

Eerlijk zeggen? We snappen er niks van. Cito heeft niets te verbergen en wil met ons praten. Maar als we aan de deur bellen, geeft ze niet thuis. En dat maakt ons niet uit, maar onze lezers misschien wel.