De hoofdpersonen in de jeugdboeken van Susin Nielsen hebben altijd iets onbeholpens. Ze zijn eerder antiheld dan held. Dat geldt ook voor Wilbur in Iets heel bijzonders. Vanaf de eerste klas van de middelbare school is hij een buitenbeentje. Een jongen die gedichten schrijft en snel in tranen is. Hij beschrijft zichzelf met de nodige zelfspot: met zijn mollige lijf, uitpuilende ogen en haar met ‘een maffe, draderige structuur’ is hij niet bepaald moeders mooiste. En dat terwijl zijn beide moeders zo knap zijn. En was zijn doel ooit niet meer zo verlegen zijn en zichzelf laten zien, intussen heeft hij de lat lager gelegd: overleven.
Het wordt er niet beter op als zijn vriend Alex een r
elatie krijgt met de extraverte Fabrizio. Zijn enige andere vriend is Sal, de bejaarde joodse buurman. Samen met hem bezoekt hij regelmatig het natuurhistorisch museum, waar ze dan onder een reusachtig dino-skelet gaan liggen. Sal, die wel weet wat overleven is, roemt dan telkens weer het leven als ‘iets heel bijzonders’. Wilbur denkt daar het zijne van.
Nielsen schetst het plaatje vol humor, maar vooral liefdevol. Kan het nog goedkomen met zo’n hopeloze jongen? Natuurlijk kan dat, want Nielsens boeken eindigen ook altijd hoopvol. Alex, Sal en zelfs de in Wilburs ogen onuitstaanbare Fabrizio besluiten hun vriend eens onder handen te nemen, met een heerlijke, over the top Queer Eye make-over. En nee, Wilbur weet niet de mooie uitwisselingsscholiere Charlie voor zich te winnen – dat zou ongeloofwaardig zijn. Evenmin breekt hij door als dichter. Maar hij wint wel aan zelfvertrouwen en durft dan toch zijn bijzondere zelf te zijn.
Susin Nielsen, Iets heel bijzonders (vertaald door Lydia Meeder en Barbara Zuurbier). 300 blz. Lemniscaat, 2021, € 15,99.
Dit artikel verscheen in Didactief, januari/februari 2022.
En blijf op de hoogte van onderwijsnieuws en de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen!
Inschrijven
