Onderzoek

Meervoudige moord

Tekst Monique Marreveld
Gepubliceerd op 16-06-2008 Gewijzigd op 11-12-2017
Iedere keer weer schrik ik me te pletter als ik de cijfers hoor: tenminste vijftig kinderen per jaar sterven aan de gevolgen van kindermishandeling. In Nederland. Vijftig. En dan heb ik het nog niet eens over de talloze kinderen die in het ziekenhuis belandden na hardhandig met hun ouders in botsing te zijn gekomen. Vijftig kinderen, dat is er iedere week één, behalve in de kerstvakantie. 


‘Geef om dit kind’, staat er vaak in de schoolkrant, naast een ontroerende foto van een doorzettertje uit Darfur of Afghanistan. We houden sponsorlopen, inzamelingen, kerstmarkten voor zielige kinderen uit de hele wereld. Maar maken we ons wel voldoende druk om kinderen in ´oorlogssituaties´ die bij ons in de klas zitten?
Bijna twee jaar geleden alweer werd de achtjarige Jesse Dingemans vermoord op basisschool Klim-Op in Hoogerheide. Nederland stond stil. De media stonden dagenlang bol van afschuw. Hoe is het mogelijk dat niemand zich bezighoudt met de moord van elke week? Juist het onderwijs is een vindplaats bij uitstek voor kindermishandeling. Juf is een van de weinigen die een kind dagelijks ziet. Zij signaleert de blauwe plekken als Kim zich verkleedt voor de gymles. Zij leest de opstellen van Johnny na de vakantie waarin de vrolijkheid ontbreekt. Maar wat doen we voor de kinderen die buigen, de leerlingen die thuis geleerd hebben stil te zijn, niet op te vallen, in godsnaam niet de aandacht te trekken? We kunnen twisten over wat er allemaal op het bordje van de school moet liggen. En minister Plasterk heeft een punt als hij zegt dat leraren niet te veel tijd moeten verspillen aan smeltende ijskappen en zielige zeehondjes, maar zich vooral moeten richten op basisvaardigheden. Maar ik zou daar toch iets aan willen toevoegen. School moet zich verantwoordelijk voelen voor mishandelde kinderen. Niet omdat het per se haar taak is, maar omdat school een van de weinige plekken is waar mishandelde kinderen een kans hebben gehoor te vinden. Hun lot mag geen kwestie zijn van toeval. Ze mogen niet afhankelijk zijn van een toevallig oplettende buurvrouw of de ouder van een vriendje die het niet vertrouwt. Op school lopen professionals rond die de signalen van kindermishandeling moeten kunnen duiden. En die vervolgens weten wat ze moeten doen. Ik ben absoluut geen fan van minister André Rouvoet, maar in dit geval wil ik hem aanmoedigen: zet door met uw pleidooi voor een meldcode kindermishandeling. Geef een wake up-call aan alle leraren (en niet alleen in het basisonderwijs) dat er genoeg gemoord is in Nederland. Onderwijs word wakker. 

 

Click here to revoke the Cookie consent